Στις 23 Ιανουαρίου γράφαμε από αυτήν εδώ τη θέση: «Αν αποδειχθεί ότι ο Ζαχόπουλος δεν ήταν το κυρίως θέμα, αλλά η αφορμή για ξεκαθάρισμα λογαριασμών κέντρων εξουσίας, με σκοπό τη διαφθορά της πολιτικής, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας».
Στις 27 Ιανουαρίου υποστηρίζαμε ότι «η κρίση Ζαχόπουλου βαίνει προς αποκλιμάκωση. Οι βασικοί πρωταγωνιστές της αντιδικίας που ξέσπασε στον Τύπο επικοινώνησαν και συμφώνησαν ότι δεν ωφελεί κανέναν η παράταση της κόντρας».
Στις 28 Ιανουαρίου υπογραμμίζαμε: «Η προϊστορία μάς δείχνει ότι κάθε δύο ή τρία χρόνια οι πρωταγωνιστές που κινούνται στο παρασκήνιο του δημόσιου βίου εκμεταλλεύονται μια αφορμή για να
ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς. Το παλαιό σύστημα βγάζει τα μάτια του μόνο, μοιράζει κόστος στην κυβέρνηση και μετά ησυχάζει».
ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς. Το παλαιό σύστημα βγάζει τα μάτια του μόνο, μοιράζει κόστος στην κυβέρνηση και μετά ησυχάζει».
Στις 30 Ιανουαρίου σημειώναμε: «Αυτό ίσως είναι το τελικό αποτέλεσμα από την υπόθεση Ζαχόπουλου. Τα μίντια ως συνολικό μέγεθος βγαίνουν στα μάτια της κοινής γνώμης περισσότερο τραυματισμένα από το δικομματισμό».
Υπενθυμίζω όλα αυτά τα αποσπάσματα, τώρα που πέφτουν τίτλοι τέλους στο σίριαλ Ζαχόπουλου, για ένα και μόνο λόγο: Διότι, σε αυτή την κρίση μετρηθήκαμε όλοι! Και τώρα που το τοπίο ξεκαθαρίζει, καλό είναι να κάνουμε μια πρώτη ψύχραιμη αποτίμηση.
Η δικογραφία δεν δικαίωσε, δυστυχώς, εκείνους που έκαναν τις ελπίδες τους είδηση. Γι’ αυτό και ένα μεγάλο τμήμα των media, το οποίο είχε ποντάρει στο ότι η ανάκριση θα βγάλει λαγούς, τώρα διαβάζει τη δικογραφία με την αμηχανία του ηττημένου.Δεν υπάρχουν μέσα σ’ αυτήν οι φωτογραφίες που υποτίθεται ότι κατέθεσε ο Ανδριανός για τη συνάντησή του με τον Θέμο ούτε οι συνταρακτικές αποκαλύψεις που δήθεν έκανε ο Αγγέλου στη συμπληρωματική του κατάθεση. Λείπουν επίσης οι αντιφάσεις που ορισμένοι προσδοκούσαν να βρουν.
Αλλά και σε πολιτικό επίπεδο, τα πράγματα μένουν όπως τα ξέραμε: Το κεφάλι του Θόδωρου Ρουσόπουλου παραμένει στη θέση του, παρά τις ελπίδες κάποιων για το αντίθετο, ο Γιάννης Ανδριανός είναι στη θέση του και ο Γιάννης Αγγέλου δίπλα στον Καραμανλή. Κι αυτό συμβαίνει, όχι γιατί δεν έκαναν λάθη, αλλά διότι και αν αυτό συνέβη ο Καραμανλής ξέρει ότι τα έκαναν στην προσπάθειά τους να τον προστατέψουν. Ο πρωθυπουργός δεν είδε ποτέ την πολιτική ως ένα θυσιαστήριο, ως ένα λάκκο λεόντων στον οποίο στέλνει τους δικούς του ανθρώπους στην πρώτη στραβή. Για να το ξέρεις αυτό και να μην εκτεθείς σε άστοχες εκτιμήσεις, δεν πρέπει να κάνεις τις επιθυμίες σου προβλέψεις. Βεβαίως, δημοσιογραφικά δεν είναι δημοφιλές να πηγαίνει κανείς κόντρα στο ρεύμα την ώρα της κρίσης και να αποκλείει τις περίφημες «αλλαγές στο επικοινωνιακό επιτελείο», ωστόσο αυτή είναι η δουλειά μας: Να είμαστε ψύχραιμοι και να μην υποκύπτουμε στις φήμες.
Τώρα που το νέφος της «Ζαχοπουλειάδας» φεύγει, ένα πράγμα μένει: τα γραπτά μας. Κι από αυτό κρίνεται η αξιοπιστία μας ή η αναξιοπιστία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου