Οι «sleepers» των εξωθεσμικών και οι αναφορές στο ’89.

Aπό την ελευθεριάζουσα και απλοϊκή προσέγγιση της υπόθεσης Ζαχόπουλου που διατύπωσε χθες ο πρώην υφυπουργός κ. Θανάσης Γιαννόπουλος - «για μια πε… (σ.σ.: η ερωτική πράξη που αποτυπώνεται στις γνωστές «ροζ» φωτογραφίες) δεν θα πέσει η κυβέρνηση»- μέχρι τις συνωμοτικές δραστηριότητες των εξωθεσμικών κέντρων που επικαλούνται άλλα κορυφαία κυβερνητικά στελέχη υπάρχει πολύ μεγάλη απόσταση.

Προφανώς, η κατάσταση ούτε τόσο απλή είναι αλλά ούτε και υποκινούμενη από κάποια ημιφωτισμένα σαλόνια οικονομικών συμφερόντων, που επιδιώκουν να αποκαθηλώσουν το δικομματισμό.Ακούω αρκετούς τις τελευταίες ημέρες να παραπέμπουν στο 1989 ή το 1993, αναφερόμενοι αφενός στο σκάνδαλο Κοσκωτά και τις πολιτικές παρενέργειές του και αφετέρου στην πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη.Ωστόσο, είναι δύσκολο να βρει κανείς ομοιότητες εκείνων των συγκλονιστικών πολιτικών γεγονότων με τις σημερινές εξελίξεις.

Και το 1989 και το 1993 υπήρχε ή φαινόταν ότι υπήρχε πολιτικό διακύβευμα για συγκεκριμένες επιχειρηματικές και εκδοτικές επιδιώξεις. Κι αυτές οι επιδιώξεις βρήκαν έκφραση στο χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, για να αποκτήσουν έτσι επικοινωνιακή και εν τέλει πολιτική και κοινωνική νομιμοποίηση.

Σήμερα, καμία απολύτως επιχειρηματική επιδίωξη δεν έχει ανάγκη να προκαλέσει ανατροπές (μια χαρά τα έχουν βρει, άλλωστε, τα παλιά και τα νέα «διαπλεκόμενα» με τις κυβερνήσεις και του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.) ή τη δημιουργία νέων κομμάτων - παρότι είναι αλήθεια πως στο χώρο των Μέσων Ενημέρωσης κάποιοι (που συνδέονται με πολιτικά κέντρα) προσπαθούν να καταλάβουν περίοπτες θέσεις.Το ακριβώς αντίθετο θα μπορούσε να υποθέσει κανείς.

Τα επιχειρηματικά συμφέροντα -σε ένα ανοικτό και άναρχο πολιτικοοικονομικό σύστημα, όπως το ελληνικό- θα επιθυμούσαν τη συντήρηση του συστήματος εναλλαγής των δύο μεγάλων κομμάτων στην εξουσία, για να διαθέτουν συνομιλητές. Ισως να επιθυμούν λιγότερο ισχυρές κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και πρωθυπουργούς υπό πίεση, πάντως δεν προκύπτει από πουθενά πως επιθυμούν ακυβερνησία.

Ολα τα παραπάνω καταλήγουν στο απλό συμπέρασμα πως η κοινωνική αναστάτωση και οι τριγμοί στο πολιτικό σύστημα δεν προκαλούνται από αόρατες ορχήστρες που συνθέτουν ορατόρια αποδόμησης αλλά από την αδυναμία της πολιτικής να εξέλθει από την κρίση που η ίδια δημιούργησε.Είναι, εν τέλει, η κοινωνία που αναζητεί απεγνωσμένα λύσεις και δεν εμπιστεύεται το σημερινό σύστημα εξουσίας κι όχι κάποια εξωθεσμικά κέντρα που διαθέτουν «sleepers» μέσα στα κόμματα.

Σεραφείμ Κοτρώτσος, Ελεύθερος Τύπος