Σε προηγούμενο post είχα αναφερθεί στην σταθερή αξία που αποτελούν οι συνδικαλιστές της Ολυμπιακής. Εσχάτως τη δόξα τους ζήλεψαν οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, του Μετρό και του ΗΣΑΠ. Οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ στο παρελθόν μας είχαν συνηθίσει σε ανάλογη δράση. Άνοιγαν και έκλειναν του διακόπτες όποτε αισθανόταν ότι απειλείται ο «εθνικός χαρακτήρας» της επιχείρησης. Για την ακρίβεια όποτε απειλούνταν τα συντεχνιακά τους συμφέροντα. Την προηγούμενη εβδομάδα με βίαιο τρόπο κατάφεραν να μην πραγματοποιηθεί το ΔΣ της ΔΕΗ για ένα κρίσιμο θέμα που αφορά το μέλλον της επιχείρησης. Αρνητική ήταν και η στάση των συνδικαλιστών του Μετρό και του ΗΣΑΠ στην πιλοτική εφαρμογή της επέκτασης λειτουργίας των δύο παραπάνω μέσων μαζικής μεταφοράς κατά 2 ώρες κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ. Στάση η οποία συνάντησε τις δράσεις των χρηστών του ίντερνετ, για μια πρωτοβουλία του Υπουργείου Μεταφορών η οποία θεωρείται αυτονόητο ότι πρέπει να εφαρμοσθεί τουλάχιστον πιλοτικά. Η στάση των συνδικαλιστών και των συντεχνιακών οργανώσεων που εκπροσωπούν ουσιαστικά τους οδηγεί στην απομόνωση. Και επιβεβαιώνει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι εκφράζουν την πιο συντηρητική εκδοχή της ελληνικής κοινωνίας. Την εκδοχή εκείνη της άρνησης σε οποιαδήποτε αλλαγή που του «ξεβολεύει» από τα κακώς εννοούμενα κεκτημένα τους. Επιπλέον αυτή η στάση δείχνει και το δρόμο για τις πολιτικές δυνάμεις. Το νέο πεδίο στο οποίο θα πρέπει να δώσουν μάχες για αυτονόητες πολιτικές είναι μεταξύ της συντήρησης και προόδου. Όσο οι πολιτικές δυνάμεις δεν το αντιλαμβάνονται τόσο θα αυξάνεται η δυσαρέσκεια των πολιτών. Όπως επίσης θα συνεχίσουν να πληρώνουν πολιτικό κόστος εξαιτίας της απραξίας στο όνομα συντεχνιακών λογικών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου