Τσίπρας, ο Μεσσίας της Αριστεράς!
Μέσα στο ανιαρό πολιτικό σκηνικό της δεύτερης τετραετίας της ΝΔ, οι νέες δημοσκοπήσεις έρχονται να επιβεβαιώσουν όσα όλοι διαπιστώνουμε εύκολα. Η ΝΔ προηγείται, το ΠΑΣΟΚ βυθίζεται, η Αριστερά ανεβαίνει. Όλα είναι λογικά, και όλα απολύτως παράλογα!
Το προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ αυξάνεται, παρά την κυβερνητική απραξία. Από τον Σεπτέμβριο ως και σήμερα με την Κυβέρνηση ασχοληθήκαμε λόγω Μαγγίνα και Ζαχόπουλου. Καμία γενναία πρωτοβουλία δεν ήλθε να ταράξει τα νερά, αφού και η πολυαναμενόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση ανετέθη στην κ. Πετραλιά (εδώ ό,τι και να σχολιάσει κανείς δεν είναι αρκετό, ή μάλλον περιττεύει, αφού η κωμικότης της πρωθυπουργικής επιλογής ομιλεί αφ εαυτής).
Το δε ΠΑΣΟΚ, ανήμπορο να εκμεταλλευθεί την απογοήτευση που συνεχίζει η ΝΔ να προσφέρει αφειδώς στους υποστηρικτές της, εξακολουθεί να υφίσταται τις συνέπειες των εσωκομματικών εκλογών. Καλή η γιορτή της Δημοκρατίας, οι συμμετοχικές διαδικασίες και τα πράσινα άλογα, αλλά το κόμμα τελεί υπό διάλυση.
Ο Βενιζέλος δείλιασε και υπέκυψε. Όταν ο Παπανδρέου ξαναχάσει, διότι πρέπει να προέρχεται κανείς από τον Πλούτωνα για να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει, θα είναι αρκετά ώριμο το φρούτο για να πέσει στην αγκάλη του; Πιθανότατα το σοσιαλεπώνυμο φρούτο θα έχει ήδη σαπίσει.
Ελλείψει λοιπόν ενός σοβαρού και αξιόπιστου τρίτου πόλου, οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι στρέφονται στις λύσεις ανάγκης. Και να τη πετιέται η Αριστερά με 15% και βάλε. Επιφυλάξεις διατηρούμε πάντοτε, αλλά στο βαθμό που τα γκάλοπ αντιμετωπίζονται ως εκτιμήσεις και όχι ως εκλογικά αποτελέσματα αποτυπώνουν μια τάση.
Καθώς λοιπόν η Αριστερά ανεβαίνει, ο νέος υπέρλαμπρος αστήρ της "προοδευτικής" πτέρυγας αρχίζει να φωτίζει τον σκοτεινό ουρανό της. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο Μεσσίας της "προοδευτικής" Αριστεράς, και ορισμένοι θεωρούν ότι μια συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ του ενισχυμένου ΣΥΡΙΖΑ θα εκπαραθυρώσει τον Καραμανλή και τους συν αυτώ.
Ποιος είναι ο Τσίπρας; Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, διότι έτσι επελέγη: ο Αλαβάνος πήρε όποιον βρήκε μπροστά του. Μοιάζει σα να τον επέλεξε στην τύχη. Ο κ. Καθένας και ο κ. Τίποτα ταυτόχρονα.
34 ετών, Πολιτικός Μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές, σύμφωνα με το βιογραφικό του. Δε βλέπω κάτι συγκλονιστικό και συνεχίζω. Οργανώθηκε στην ΚΝΕ στα μαθητικά του χρόνια, συμμετείχε ενεργά στο μαθητικό κίνημα με τις καταλήψεις 1990-91 και στη συνέχεια στο φοιτητικό κίνημα. Αυτές οι "συμμετοχές" μου θυμίζουν όσους αφού φιλήσουν κατουρημένες ποδιές για να εκλεγούν σε μία θεσούλα, εμφανίζονται προβληματισμένοι πριν "αναλάβουν την ευθύνη" ή τη "διακονία", για να είμαστε και στο πνεύμα των ημερών. Έτσι και ο μικρός Αλέξης, υπηρέτησε τους συμφοιτητές του από διάφορες θέσεις. Γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού, έπειτα μέλος της Πολιτικής Γραμματείας.
Δε χρειάζεται και πολύ χρόνο για να αντιληφθεί κανείς ότι πέρα από την (αξιέπαινη) κατάρτισή του (που χιλιάδες άλλα παιδιά πετυχαίνουν με καλύτερο τρόπο κάθε χρόνο) δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτα πέραν ευτελών κομματικών δραστηριοτήτων στο πλαίσιο "νεολαιών", οι οποίες έχουν να επιδείξουν τα πλέον αηδιαστικά παλιοκομματικά χαρακτηριστικά. Η δε "δραστηριοποίησή" του στο "μαθητικό κίνημα" μού προξενεί ιδιαίτερη αποστροφή. Δεν είναι πολιτική πράξη, ούτε αντίσταση, ούτε διαμαρτυρία η κατάληψη. Είναι καταπιεστική και φασιστική, με όλη τη σημασία του χαρακτηρισμού που ορισμένοι ακρίτως αποδίδουν σε αυτούς έναντι των οποίων υποτίθεται ότι αγωνίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι λοιπόν κανένα παιδί βγαλμένο από την "κοινωνία", αλλά από τα κομματικά θερμοκήπια. Η μεγάλη του στιγμή; Οι Δημοτικές του 2006, όταν επελέγη και επεβλήθη (εδώ να χαρώ δημοκρατικές διαδικασίες) από τον κ. Αλαβάνο. Το 10,5% και η τρίτη θέση έφεραν τους διθυράμβους. 5,9% είχε πάρει ο κ. Κουβέλης το 2002. Καταπληκτικό επίτευγμα Τσίπρα. Μόνο που το 2002 υποψήφιος ήταν και ο κ. Δημαράς, με ένα... ταπεινό 11,1%!!! Οι ψηφοφόροι του κ. Δημαρά 4 χρόνια αργότερα δεν έπρεπε κάπου να πάνε; Ή μήπως υπήρχε πιθανότητα να στραφούν προς τον κ. Δημοσθένη Βεργή; Ποια είναι λοιπόν η τόσο μεγάλη επιτυχία του κ. Τσίπρα; Ο Δημαράς με το 11 δεν έγινε αρχηγός κόμματος το 2002. Όπως ούτε ο Βούγιας μερικά χρόνια νωρίτερα, στη Θεσσαλονίκη.
Αστέρια της μιας βραδιάς υπάρχουν πάντα στις εκλογές Δήμων και Νομών. Όμως κάποτε κρίνονται και επί της ουσίας και η ετυμηγορία σπανίως είναι θετική. Φυσικά οι εντυπώσεις έμειναν. Και η επιλογή Αλαβάνου δικαιώθηκε, με τη βοήθεια των πάντα φιλικών ΜΜΕ και των βιαστικών αναλυτών.
Μήπως όμως ξεχώρισε ο Αλέξης για τη ρητορική του δεινότητα, τον εύστοχο λόγο και τις ουσιαστικές απαντήσεις του, τις λύσεις που προτείνει; Όχι βέβαια, αλλά ας μην είμαστε αυστηροί. Τις ίδιες κενολογίες λένε όλοι.
Τα παραπάνω αποσκοπούν στο να αποδείξουν πόσο λίγος είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αλλά και να καταδείξουν τον μιντιακό τρόπο με τον οποίο ασκείται πια η πολιτική. Μια δόση φωτογένειας, ένα χαζοχαρούμενο μπεμπεδίστικο χαμόγελο και οι εξ ίσου χαζοχαρούμενες νεαρές ψηφοφόροι λιποθυμούν στο πέρασμα του Αλέξη. Προσθέτουμε δυο μεζούρες αδιάφορων περί τα πολιτικά νέων που βλέπουν στο πρόσωπό του τη νίκη στη μάχη των γενεών και τελειώσαμε. Μας κούρασαν οι παλιοί, έρχεται το νέο.
Νέο ίσως. Φρέσκο όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τις ίδιες μπαγιάτικες θέσεις και απόψεις με το ΚΚΕ. Ακόμη και εκείνο το σταλινικό απολειφάδι σοβαρεύτηκε, ο Συνασπισμός όμως όχι. Με μπαράζ υπερσυντηρητικών αντιδράσεων κέρδισε ψήφους. Ωραία. Όταν φύγει ο Γιωργάκης να δούμε τι θα γίνει...
Ο Αλαβάνος πάντως απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο γάτα είναι. Όπως όταν μας δούλευε όλους με την τάχα γενναία επιλογή του να κατέβει στο Ηράκλειο και τις Σέρρες. Με άριστη γνώση του εκλογικού νόμου, αλλά και της ανά τις περιφέρειες εκλογικής του δύναμης, ρισκάρισε, αλλά πολύ λιγότερο από όσο φαινόταν. Το ίδιο κάνει για δεύτερη φορά με τον μικρό Αλέξη. Όπως το 2006 που έπαιζε στα σίγουρα, έτσι και τώρα έχει μια μαριονέτα στα χέρια του. Μένει αρχηγός της ΚΟ, αφήνει το κόμμα. Ε, βέβαια. Η διοίκηση ενός τέτοιου κολοσσού όπως ο "Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας" τον κούρασε. Οι υστερικές και ακαλαίσθητες τσιρίδες στη Βουλή όχι.
Ο Τσίπρας εκφράζει το τίποτα. Φυσικά και θα πετύχει εκλογικά. Το εκλογικό σώμα πάντα επιβραβεύει τους ανίκανους (...). Όταν όμως η επικοινωνιακή έκρηξη καταλαγιάσει, όταν το ΠΑΣΟΚ σοβαρευτεί ή διαλυθεί και ησυχάσουμε, ώστε να προκύψει κάτι ουσιαστικό και χρήσιμο, όταν ο διπολισμός τονωθεί εκ νέου, τότε η μάχη για το 3% θα είναι ο εφιάλτης που επέστρεψε.
Το προβάδισμα της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ αυξάνεται, παρά την κυβερνητική απραξία. Από τον Σεπτέμβριο ως και σήμερα με την Κυβέρνηση ασχοληθήκαμε λόγω Μαγγίνα και Ζαχόπουλου. Καμία γενναία πρωτοβουλία δεν ήλθε να ταράξει τα νερά, αφού και η πολυαναμενόμενη ασφαλιστική μεταρρύθμιση ανετέθη στην κ. Πετραλιά (εδώ ό,τι και να σχολιάσει κανείς δεν είναι αρκετό, ή μάλλον περιττεύει, αφού η κωμικότης της πρωθυπουργικής επιλογής ομιλεί αφ εαυτής).
Το δε ΠΑΣΟΚ, ανήμπορο να εκμεταλλευθεί την απογοήτευση που συνεχίζει η ΝΔ να προσφέρει αφειδώς στους υποστηρικτές της, εξακολουθεί να υφίσταται τις συνέπειες των εσωκομματικών εκλογών. Καλή η γιορτή της Δημοκρατίας, οι συμμετοχικές διαδικασίες και τα πράσινα άλογα, αλλά το κόμμα τελεί υπό διάλυση.
Ο Βενιζέλος δείλιασε και υπέκυψε. Όταν ο Παπανδρέου ξαναχάσει, διότι πρέπει να προέρχεται κανείς από τον Πλούτωνα για να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει, θα είναι αρκετά ώριμο το φρούτο για να πέσει στην αγκάλη του; Πιθανότατα το σοσιαλεπώνυμο φρούτο θα έχει ήδη σαπίσει.
Ελλείψει λοιπόν ενός σοβαρού και αξιόπιστου τρίτου πόλου, οι κεντροαριστεροί ψηφοφόροι στρέφονται στις λύσεις ανάγκης. Και να τη πετιέται η Αριστερά με 15% και βάλε. Επιφυλάξεις διατηρούμε πάντοτε, αλλά στο βαθμό που τα γκάλοπ αντιμετωπίζονται ως εκτιμήσεις και όχι ως εκλογικά αποτελέσματα αποτυπώνουν μια τάση.
Καθώς λοιπόν η Αριστερά ανεβαίνει, ο νέος υπέρλαμπρος αστήρ της "προοδευτικής" πτέρυγας αρχίζει να φωτίζει τον σκοτεινό ουρανό της. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο Μεσσίας της "προοδευτικής" Αριστεράς, και ορισμένοι θεωρούν ότι μια συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ του ενισχυμένου ΣΥΡΙΖΑ θα εκπαραθυρώσει τον Καραμανλή και τους συν αυτώ.
Ποιος είναι ο Τσίπρας; Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, διότι έτσι επελέγη: ο Αλαβάνος πήρε όποιον βρήκε μπροστά του. Μοιάζει σα να τον επέλεξε στην τύχη. Ο κ. Καθένας και ο κ. Τίποτα ταυτόχρονα.
34 ετών, Πολιτικός Μηχανικός με μεταπτυχιακές σπουδές, σύμφωνα με το βιογραφικό του. Δε βλέπω κάτι συγκλονιστικό και συνεχίζω. Οργανώθηκε στην ΚΝΕ στα μαθητικά του χρόνια, συμμετείχε ενεργά στο μαθητικό κίνημα με τις καταλήψεις 1990-91 και στη συνέχεια στο φοιτητικό κίνημα. Αυτές οι "συμμετοχές" μου θυμίζουν όσους αφού φιλήσουν κατουρημένες ποδιές για να εκλεγούν σε μία θεσούλα, εμφανίζονται προβληματισμένοι πριν "αναλάβουν την ευθύνη" ή τη "διακονία", για να είμαστε και στο πνεύμα των ημερών. Έτσι και ο μικρός Αλέξης, υπηρέτησε τους συμφοιτητές του από διάφορες θέσεις. Γραμματέας της Νεολαίας Συνασπισμού, έπειτα μέλος της Πολιτικής Γραμματείας.
Δε χρειάζεται και πολύ χρόνο για να αντιληφθεί κανείς ότι πέρα από την (αξιέπαινη) κατάρτισή του (που χιλιάδες άλλα παιδιά πετυχαίνουν με καλύτερο τρόπο κάθε χρόνο) δεν έχει να επιδείξει απολύτως τίποτα πέραν ευτελών κομματικών δραστηριοτήτων στο πλαίσιο "νεολαιών", οι οποίες έχουν να επιδείξουν τα πλέον αηδιαστικά παλιοκομματικά χαρακτηριστικά. Η δε "δραστηριοποίησή" του στο "μαθητικό κίνημα" μού προξενεί ιδιαίτερη αποστροφή. Δεν είναι πολιτική πράξη, ούτε αντίσταση, ούτε διαμαρτυρία η κατάληψη. Είναι καταπιεστική και φασιστική, με όλη τη σημασία του χαρακτηρισμού που ορισμένοι ακρίτως αποδίδουν σε αυτούς έναντι των οποίων υποτίθεται ότι αγωνίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι λοιπόν κανένα παιδί βγαλμένο από την "κοινωνία", αλλά από τα κομματικά θερμοκήπια. Η μεγάλη του στιγμή; Οι Δημοτικές του 2006, όταν επελέγη και επεβλήθη (εδώ να χαρώ δημοκρατικές διαδικασίες) από τον κ. Αλαβάνο. Το 10,5% και η τρίτη θέση έφεραν τους διθυράμβους. 5,9% είχε πάρει ο κ. Κουβέλης το 2002. Καταπληκτικό επίτευγμα Τσίπρα. Μόνο που το 2002 υποψήφιος ήταν και ο κ. Δημαράς, με ένα... ταπεινό 11,1%!!! Οι ψηφοφόροι του κ. Δημαρά 4 χρόνια αργότερα δεν έπρεπε κάπου να πάνε; Ή μήπως υπήρχε πιθανότητα να στραφούν προς τον κ. Δημοσθένη Βεργή; Ποια είναι λοιπόν η τόσο μεγάλη επιτυχία του κ. Τσίπρα; Ο Δημαράς με το 11 δεν έγινε αρχηγός κόμματος το 2002. Όπως ούτε ο Βούγιας μερικά χρόνια νωρίτερα, στη Θεσσαλονίκη.
Αστέρια της μιας βραδιάς υπάρχουν πάντα στις εκλογές Δήμων και Νομών. Όμως κάποτε κρίνονται και επί της ουσίας και η ετυμηγορία σπανίως είναι θετική. Φυσικά οι εντυπώσεις έμειναν. Και η επιλογή Αλαβάνου δικαιώθηκε, με τη βοήθεια των πάντα φιλικών ΜΜΕ και των βιαστικών αναλυτών.
Μήπως όμως ξεχώρισε ο Αλέξης για τη ρητορική του δεινότητα, τον εύστοχο λόγο και τις ουσιαστικές απαντήσεις του, τις λύσεις που προτείνει; Όχι βέβαια, αλλά ας μην είμαστε αυστηροί. Τις ίδιες κενολογίες λένε όλοι.
Τα παραπάνω αποσκοπούν στο να αποδείξουν πόσο λίγος είναι ο συγκεκριμένος άνθρωπος, αλλά και να καταδείξουν τον μιντιακό τρόπο με τον οποίο ασκείται πια η πολιτική. Μια δόση φωτογένειας, ένα χαζοχαρούμενο μπεμπεδίστικο χαμόγελο και οι εξ ίσου χαζοχαρούμενες νεαρές ψηφοφόροι λιποθυμούν στο πέρασμα του Αλέξη. Προσθέτουμε δυο μεζούρες αδιάφορων περί τα πολιτικά νέων που βλέπουν στο πρόσωπό του τη νίκη στη μάχη των γενεών και τελειώσαμε. Μας κούρασαν οι παλιοί, έρχεται το νέο.
Νέο ίσως. Φρέσκο όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τις ίδιες μπαγιάτικες θέσεις και απόψεις με το ΚΚΕ. Ακόμη και εκείνο το σταλινικό απολειφάδι σοβαρεύτηκε, ο Συνασπισμός όμως όχι. Με μπαράζ υπερσυντηρητικών αντιδράσεων κέρδισε ψήφους. Ωραία. Όταν φύγει ο Γιωργάκης να δούμε τι θα γίνει...
Ο Αλαβάνος πάντως απέδειξε για μια ακόμη φορά πόσο γάτα είναι. Όπως όταν μας δούλευε όλους με την τάχα γενναία επιλογή του να κατέβει στο Ηράκλειο και τις Σέρρες. Με άριστη γνώση του εκλογικού νόμου, αλλά και της ανά τις περιφέρειες εκλογικής του δύναμης, ρισκάρισε, αλλά πολύ λιγότερο από όσο φαινόταν. Το ίδιο κάνει για δεύτερη φορά με τον μικρό Αλέξη. Όπως το 2006 που έπαιζε στα σίγουρα, έτσι και τώρα έχει μια μαριονέτα στα χέρια του. Μένει αρχηγός της ΚΟ, αφήνει το κόμμα. Ε, βέβαια. Η διοίκηση ενός τέτοιου κολοσσού όπως ο "Συνασπισμός της Αριστεράς, των Κινημάτων και της Οικολογίας" τον κούρασε. Οι υστερικές και ακαλαίσθητες τσιρίδες στη Βουλή όχι.
Ο Τσίπρας εκφράζει το τίποτα. Φυσικά και θα πετύχει εκλογικά. Το εκλογικό σώμα πάντα επιβραβεύει τους ανίκανους (...). Όταν όμως η επικοινωνιακή έκρηξη καταλαγιάσει, όταν το ΠΑΣΟΚ σοβαρευτεί ή διαλυθεί και ησυχάσουμε, ώστε να προκύψει κάτι ουσιαστικό και χρήσιμο, όταν ο διπολισμός τονωθεί εκ νέου, τότε η μάχη για το 3% θα είναι ο εφιάλτης που επέστρεψε.
Μέχρι τότε κάποιοι θα ονειρεύονται ακόμη και Συγκυβέρνηση!
Τσίπρας, ο Μεσσίας της Αριστεράς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου