Το ήθος και η αρετή αποτελούν επιβράβευση από μόνα τους.

Πολύς λοιπόν λόγος γίνεται για τον τρόπο με τον οποίο η Αριστερά θα επιστρέψει στην εξουσία. Και ποιος είπε ότι πρέπει; Η ευκαιριακή άνοδος των υστερικών κομμάτων διαμαρτυρίας λόγω της κυβερνητικής ανικανότητας και κυρίως της αυτοδιάλυσης του ΠΑΣΟΚ, γιατί ερμηνεύεται ως αριστερή στροφή του εκλογικού σώματος;

Τα πράγματα είναι απλά: η Αριστερή ιδεολογία είναι νεκρή. Με την πτώση του τείχους, έπεσε κι αυτή. Το πλέον εξωφρενικό; Τα ιδεώδη της "Δεξιάς" (π.χ. Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια) είναι σχεδόν αυτονόητα για κάθε Έλληνα. Γι' αυτό και δεν έχουν επίσης πολιτική αξία. Σκεφθείτε το. Ξεπεράστε τις προκαταλήψεις, συγκρίνετε και με το εξωτερικό (ακούστε π.χ. λιγάκι Ρόμνεϊ και Χάκαμπι, για να δείτε με τι άγαρμπο τρόπο εμπλέκεται η θρησκεία στην πολιτική σε κοινωνίες που πάσχισαν να την αποβάλουν) και θα το διαπιστώσετε.

Επομένως αυτό που μένει, είτε με προτεραιότητα σε κοινωνικά θέματα, είτε με πιο φιλελεύθερες προσεγγίσεις, είναι να επιλέγουμε από τα κόμματα αυτούς τους (10, 20 όσους είναι) σοβαρούς ανθρώπους. Τους έντιμους, εργατικούς και ειλικρινείς. Τους ικανούς και φιλότιμους. Τους άξιους.

Ως τέτοιον θεωρώ τον κ. Φώτη Κουβέλη. Κι ας με χωρίζει ένα ιδεολογικό χάος μαζί του. Στη σημερινή όμως πολιτική δεν επιλέγουμε τους άξιους. Επιλέγουμε ηθοποιούς και τραγουδιστές. Επιλέγουμε αποδεδειγμένα ανίκανους απογόνους ηρωοποιημένων μετριοτήτων. Επιλέγουμε "νέους" μόνο επειδή είναι νέοι. Όσους "γράφουν", κι ας μην έχουν να πουν τίποτα.

Δεν έχει σημασία ποιον θα επιλέξουν. Είναι δικό τους θέμα, δική τους υπόθεση και τουλάχιστον δεν εξευτελίστηκαν όσο το ΠΑΣΟΚ. Όμως η διαφαινόμενη επιλογή τους δεν κομίζει κάτι φρέσκο, αλλά απλά αποτελεί μία ακόμη εκδήλωση της νοσηρότητας του πολιτικού συστήματος. Που δεν είναι η διαφθορά, η ατολμία, το εκλογικό κόστος ή ό,τι άλλο προβάλλεται κατά καιρούς, αλλά η ρίζα τους: η ανωριμότητα των πολιτών να θέσουν τα σωστά κριτήρια επιλογής.

Για τον κ. Κουβέλη ισχύει ό,τι και για τόσους άλλους, πολιτικούς και μη: Το ήθος και η αρετή αποτελούν επιβράβευση από μόνα τους. Και στο τέλος-τέλος είναι και τα μόνα που μένουν.

ελληνική πολιτική