Μάκης:η σκηνοθεσία του θεάματος

γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου

Η πιο ακραία μορφή εκφυλισμού της σκέψης είναι το τηλεοπτικό θέαμα, η «τηλεοπτική σκέψη». Εδώ ο «πνευματικός ερασιτεχνισμός» και η ναρκισσιστική επιδειξιμανία, αυτά τα συμπτώματα μιας ρημαγμένης, εξασθενημένης και τεμαχισμένης σκέψης, παίρνουν ολοκληρωτική μορφή. Η «τηλεοπτική σκέψη» δεν είναι σκέψη. Είναι η ισοπέδωση και η διάλυση της σκέψης. Είναι η ιδεολογία της ρωγμής και της πώλησης των τεμαχίων της σκέψης. Δηλαδή η ιδεολογία της ομοιογενοποίησης και της αποσάθρωσης των διανοητικών μηχανισμών και λειτουργιών: Η ιδεολογική ταυτότητα της πλανητικής καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι εκπομπές του Τριανταφυλλόπουλου είναι «τηλεοπτική σκέψη». Είναι εκπομπές πλήρως υποταγμένες στους νόμους της αγοράς και της ακροαματικότητας. Και δική του επιδίωξη είναι το εντυπωσιακό, το θεαματικό, η δραματοποίηση των γεγονότων: μια σκηνοθεσία-προϊόν και αποτύπωμα του αχαλίνωτου ανταγωνισμού που υπάρχει ανάμεσα στα κανάλια και στους τηλεοπτικούς σταρ για εντυπωσιασμό, υπερθέαμα και δραματοποίηση.

Η επιλογή και το μέγα και ετερόκλητο πλήθος των προσκεκλημένων είναι συστατικά στοιχεία αυτού του τελετουργικού σκηνικού. Στοιχεία που δεν υποβάλλουν μόνο καταναγκαστικούς χρονικούς περιορισμούς στους ομιλητές, αλλά τους εμφανίζουν σαν διακοσμητικές γλάστρες της εξουσίας του τηλεπαρουσιαστή. Είναι αυτός που καθορίζει τα πάντα, επιβάλλει τα πάντα, μιλάει πάντα…Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η πιθανότητα να ειπωθεί κάτι σημαντικό είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Κάθε «σκεπτόμενη σκέψη» λογοκρίνεται και ισοπεδώνεται βάρβαρα. Αυτή η σκηνοθεσία του θεάματος, του εντυπωσιασμού και της δραματοποίησης δεν λογοκρίνει μόνο αθέατα και βίαια τη σκέψη, αλλά χρησιμοποιεί τους καλεσμένους σαν άλλοθι δημοκρατικότητας και κυρίως σαν άλλοθι για το μονόλογο και τη ναρκισσιστική επίδειξη του τηλεπαρουσιαστή. Η τηλεοπτική οθόνη γίνεται ένας καθρέπτης του νάρκισσου, ένας χώρος εξουσιαστικής κυριαρχίας και προβολής του τηλεοπτικού αστέρα. Αυτό που αναδεικνύει ο Μάκης, προβάλλει δραματικά και πουλάει είναι η εξουσία του. Μια εξουσία που ξεσκεπάζει επιλεκτικά (ανάλογα με τα οικονομικά και πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στις κορυφές της εξουσίας) τα σκάνδαλα και τη διαφθορά προσώπων –αναλώσιμα υλικά του παιχνιδιού. Και αυτή την εξουσία του, γρανάζι ισχυρών οικονομικών και πολιτικών κέντρων, την επενδύει με το ένδυμα της ηρωικής αποστολής, με την ιδεολογία δηλαδή του λαϊκού ήρωα. Αυτό είναι διπλή απάτη. Από τη μια ξεγελάει τους αλλοτριωμένους θεατές του τηλεοπτικού θεάματος και από την άλλη δεν επιτρέπει καμιά κινητοποίηση ούτε της λαϊκής οργής ούτε της σκέψης. Ακινητοποιεί παρηγορητικά τους πολίτες, ακινητοποιεί και τη σκέψη. Ένας μόνος δρα και ένας μόνο σκέφτεται: ο Μάκης Τριανταφυλλόιπουλος! Και αν κανείς τολμήσει στις εκπομπές να αρθρώσει κριτικό λόγο εναντίον του, ο «δημοκρατικός» Μάκης του αφαιρεί βάναυσα και με αλαζονική έπαρση το λόγο.

Θύμιος Παπανικολάου στο Ρεσάλτο