Ενα DVD και η απόπειρα αυτοκτονίας ενός κρατικού αξιωματούχου έκαναν να τρίζει όλο το πολιτικό και εκδοτικό οικοδόμημα!

Του Αλεξη Παπαχελα

……Χρειάσθηκαν ένα DVD και η απόπειρα αυτοκτονίας ενός μεσαίου κρατικού αξιωματούχου για να αρχίζει να τρίζει όλο το πολιτικό και εκδοτικό οικοδόμημα, το οποίο έχει μπει σε νευρική κρίση διαρκείας. Συσσωρευμένη σαπίλα και παθογένειες δεκαετιών έχουν δημιουργήσει ένα άγριο σκηνικό εκδοτικών ανταγωνισμών, εκβιασμών και μιας άκαρπης πολιτικής αντιπαράθεσης. Στην υπόθεση Ζαχόπουλου συμπυκνώνονται όλες σχεδόν οι παθογένειες μιας μεταπολιτευτικής περιόδου που όλο λέει να τελειώσει, αλλά φαίνεται ικανή να μας ταλαιπωρεί για πολύ ακόμη καιρό.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η μέχρι τώρα έρευνα δεν έχει αποδείξει ότι πίσω από την ιστορία Ζαχόπουλου υποκρύπτεται μείζον οικονομικό σκάνδαλο. Ο πρώην γ.γ. συνέχισε ενδεχομένως τη μακρά παράδοση της χρηματοδότησης ημετέρων και παγκοσμίως αγνώστων οργανώσεων, αλλά τίποτα παραπάνω.

Ο σχεδόν θανατηφόρος εναγκαλισμός του κ. Ζαχόπουλου από ένα κύκλο εκβιαστών ήταν προϊόν της δικής του αδυναμίας, αλλά και της απουσίας ελέγχου. Πρώτη παθογένεια: η επιλογή μετρίων αλλά «εμπίστων» που δεν λύνουν το μεγάλο πρόβλημα της διαφθοράς.

Μια δεύτερη παθογένεια που προκύπτει, από μια απλή ματιά στα γεγονότα, είναι το είδος των σκοτεινών τύπων που κινούνται στο παρασκήνιο υπό την ασυλία των συνδικαλιστικών τους διασυνδέσεων. Είναι άξιο μελέτης το γεγονός ότι ένας δικηγόρος με επίσημη σχέση με την προηγούμενη ηγεσία της ΓΣΕΕ περιεφέρετο σε κανάλια και πολιτικά γραφεία ως διαμεσολαβητής σε εκβιασμούς. Αξίζει όμως και να απαντηθεί αν κινείτο μόνος του ή για λογαριασμό κάποιου ξεχασμένου βαθέος κομματικού κράτους που πάντοτε ψάχνει λίγη ακόμη «βρώμα»...

Ερχόμαστε τώρα στη μεγαλύτερη παθογένεια που έχει να κάνει με τη λειτουργία των ΜΜΕ. Κατά τη μεταπολίτευση γεννήθηκε το επιτυχημένο μοντέλο εκδότη - εκβιαστή. Κανείς δεν θυμάται πότε ακριβώς εμφανίσθηκε, αν και το αποθέωσε ο μόνος που καταδικάσθηκε όταν ένα κομμάτι του ελληνικού επιχειρηματικού κατεστημένου αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να τον ανεχθεί άλλο. Στη δεκαετία του 1980 προσετέθησαν και άλλες προσωπικότητες, από εξαιρετικά γραφικές που δεν έκρυβαν πώς έβγαζαν τα χρήματά τους έως και θεσμικές περιπτώσεις εκβιαστών που είχαν ξεκαθαρίσει ότι καμία μεγάλη δουλειά δεν μπορεί να γίνει αν δεν περάσει από τον δικό τους σταθμό διοδίων. Οι πολιτικοί ανέχθηκαν και εξέθρεψαν αυτό το σύστημα. Εκεί που μπορούσαν να επιβάλουν τον νόμο, δεν το έκαναν για να μην υποστούν πολιτική ζημιά. Στο σύστημα αυτό υπήρχε μια ισορροπία τρόμου και μια ιδιότυπη ομερτά. Οταν το σύστημα ξέφευγε, υπήρχαν πάντοτε οι «κορλεόνε» του παρασκηνίου, οι οποίοι κάθιζαν όλους τους εμπλεκόμενους σε ένα τραπέζι και τους εξηγούσαν κυνικά ότι ένας καβγάς διαρκείας θα τους τίναζε όλους στον αέρα. Η λογική είναι απλή: «είμαστε όλοι τόσο εκβιάσιμοι και ευάλωτοι που καλύτερα μην τραβήξει κανείς πιστόλι.»

Αρχικώς ένα κομμάτι της ιδιωτικής τηλεόρασης κατρακύλησε στον εύκολο εντυπωσιασμό και τη σκανδαλοθηρία. Γρήγορα ακολούθησαν και τα ούτως αποκαλούμενα σοβαρά κανάλια. Φτάσαμε όμως στο σημείο μία εκπομπή, χωρίς να φέρνει αποκαλυπτικά στοιχεία στον αέρα, να υπαγορεύει εξελίξεις και να ωθεί την πολιτική στον παραλογισμό μιας επικοινωνιακής υστερίας. Ακολούθησε η έντυπη εκδοχή αυτού του μοντέλου, η οποία έσυρε τη δημοσιογραφία σε νέες ακρότητες και νέα ήθη.