Το γεγονός ότι η πολιτεία και οι θεσμοί της υπολειτουργούν εδώ και χρόνια, είχε δώσει μέχρι σήμερα στην λεγόμενη “ελεύθερη” τηλεόραση και στην μορφή της δημοσιογραφίας που την συνοδεύει έναν άτυπο αλλά ουσιαστικό ρόλο ελεγκτικού μηχανισμού με ιδιότητες επικίνδυνα διαμορφωτικές για την κοινωνία και την “συλλογική” της συνείδηση. Τώρα που και η δημοσιογραφία καταρρέει, τουλάχιστον όπως την ξέρουμε, και οι δημοσιογράφοι, στη συνείδηση του κόσμου, αποκαθηλώνονται από την θέση που μόνοι τους κατέλαβαν ως αυτόκλητοι σωτήρες και ως αυθεντίες που μιλούν ex cathedra, είναι ευκαιρία για τους Έλληνες να απαγκιστρωθούν μια και καλή από την χούντα της “ελεύθερης” τηλεόρασης η οποία αντί να λειτουργεί προς ώφελος του λαού κατέληξε να πλάθει ανελεύθερους ανθρώπους, προβάλλοντας εικόνες μονόδρομα και πείθοντας το κοινό ότι οι άνθρωποι της τηλεόρασης εργάζονται για το καλό του, ακριβώς όπως στο “κουρδιστό πορτοκάλι” του Stanley Kubrick.
Μέχρι πρόσφατα αυτό που με έθιγε περισσότερο στην τηλεοπτική ενημέρωση ήταν η ανελέητη συγχώνευση της είδησης και του σχολίου, συχνά σε τέτοιο βαθμό που να δημιουργούνται ειδήσεις υβρίδια στα οποία τα χαρακτηριστικά όρια της πραγματικής είδησης και του σχολίου δεν ήταν πλέον διακριτά, και παρόλο που είναι πάγια θέση μου ότι είναι αδύνατον να μιλήσουμε για κάτι απολύτως αντικειμενικά, στην συγκεκριμένη περίπτωση φτάνουμε στο άλλο άκρο όπου η ειδησιογραφία καταλήγει να είναι το βασίλειο του υποκειμενικού σχολιασμού και της προσωπικής άποψης η οποία μάλιστα με ύπουλο τρόπο αναμειγνύεται με την είδηση. Περιπτωσιολογία και προσωπικές ιστορίες, υπερβάλλον συναισθηματισμός και δραματική μουσική, παράθυρα όπου σχετικοί και άσχετοι καλεσμένοι κρέμονται σαν σταφύλια, φωνές και “αμοντάριστα πλάνα” συνέθεταν και συνθέτουν ένα σκηνικό που η είδηση πρέπει να έχει το απαραίτητο περιτύλιγμα ώστε τα κανάλια να διεκδικήσουν το μεγαλύτερο δυνατό μερίδιο από την πίτα των εσόδων που παρέχουν οι διαφημίσεις. Κι αν αυτό είναι σε ένα βαθμό αναμενόμενο, το εξωφρενικό είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά το περιτύλιγμα και η είδηση έγιναν κι αυτά ένα πράγμα, ένα κράμα, και η είδηση έγινε ένα simulacrum, ένα είδωλο της πραγματικότητας αποσπασμένο από την πηγή του, δηλαδή την ίδια την πραγματικότητα, και γι’ αυτό πλαστό. Στο βωμό της κερδοφορίας, όλα αυτά τα χρόνια, η ελληνική τηλεόραση εξέθεσε και εκθέτει αλύπητα προσωπικές ιστορίες και οικογενειακά δράματα συνηγορώντας σιωπηλά ή εξοθώντας φανερά στην συχνά εσφαλμένη αναγωγή του προσωπικού προβλήματος σε κοινωνικό φαινόμενο και συνθέτοντας τελικά μια πραγματικότητα η οποία, ανεξάρτητα από το αν είναι σωστή ή λάθος, δεν είναι πραγματική αλλά εικονική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου