Κατεβαίνοντας από τον ουρανό στον Ψηλορείτη, συναντάς τ’ Ανώγεια...
Ο Λουδοβίκος(Γιώργης Δραμουντάνης) γεννήθηκε στ’ Ανώγεια της Κρήτης. Το Λουδοβίκος βγαίνει από το παρατσούκλι Λουδονίκος του αδερφού του. Το «Ανωγείων» το πρόσθεσε ο Χατζιδάκις και ξεκίνησε έτσι μια υπέροχη πορεία στη χώρα της μουσικής, το 1985, με τα «Μοιρολόγια».
Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι είναι ένας παραμυθάς της σύγχρονης Κρήτης. Ζωγραφίζει πάνω στη σκέψη των ανθρώπων με ψιθυριστά αισθαντικά λόγια και μπουκώνει τα αυτιά και το μυαλό με τις λεπτές συναισθηματικές μελωδίες του μαντολίνου όπου κυριαρχεί το ταξίδι του έρωτα και της αγάπης. Ένα ταξίδι μακριά από τις χειροπέδες 
της εξαντλητικής καθημερινότητας που εξευτελίζουν το λυρισμό της ψυχής. Ό,τι λείπει από τους ψυχούς (χωρίς ρ) βράχους του Ψηλορείτη το βρίσκεις στη μουσική του Λουδοβίκου. Το θρόισμα της φωνής, φλοισβίζει παρέα με τους στεναγμούς του μαντολίνου για να τραντάξει η ψυχή από κραυγαλέους παφλασμούς αληθινής αγάπης. Πολύ δύσκολη δουλειά που μόνο στις κορφές των βουνών τη μαθαίνεις γιατί εκεί βρίσκεσαι πιο κοντά στο Θεό και πιο πάνω από τον άνθρωπο του άστυ, όπου ο πραγματικός άχρονος έρωτας δεν έχει θέση και ταυτότητα. Στο άστυ τα παραμύθια έχουν πάντα τέλος. Στο βουνό δεν έχουν τέλος γιατί τα σκεπάζει ο ουρανός που περιέχει την αθανασία και έχει σκοτώσει βίαια κάθε δράκο της βαρύτητας. Στις κορφές του Ψηλορείτη οι γριές καθαρίζουν με πάθος τις αυλές τους, από τα κίτρινα φύλλα που ρίχνουν οι μουρνιές το Σεπτέμβρη, γιατί «δε θέλουν το φθινόπωρο στην αυλή τους». Αυτό είναι πραγματικό χαϊκού και ποίηση στην πράξη. Ο άνθρωπος του άστυ "αντιστέκεται" ενάντια στον πεζό πανικό της καθημερινότητας. Το βουνό όμως δε γεννήθηκε για να συσσωρεύει πράγματα. Ζει με τα ζα και τα πουλιά που δεν ξέρουν τι πα να πει γκρεμός. «Τα ζώα μας διδάσκουν το απαραίτητο και ο άνθρωπος μας διδάσκει το περιττό» είπε κάποτε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου.
Όπως λέει ο Λουδοβίκος:«το γλυκό του κουταλιού είναι νόστιμο γιατί είναι λίγο, το ηλιοβασίλεμα είναι όμορφο γιατί είναι λίγο, το άρωμα του τριαντάφυλλου είναι όμορφο γιατί περνάς και το αισθάνεσαι. Όλα αυτά είναι σε δοσολογίες μικρές. Το μεγάλο ωραίο κατοικεί μες τα μικρά. Το «αγαπώ» είναι πολύ βαρύ για να το φορτώσεις με το πολύ και το πάρα πολύ. Δε χρειάζεται το πάρα πολύ γιατί η λέξη «αγαπώ» τα λέει όλα. Άρα όταν λες το «πάρα πολύ» για να το ενισχύσεις, προδίδεις ότι δεν έχεις πειστεί ότι αγαπάς».
Ετούαλλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου