Τα «δελτία ειδήσεων» είναι η βαριά βιομηχανία της Ελλάδας.

Τα σύγχρονα ΜΜΕ, παγιδευμένα μεταξύ τεχνολογίας και είδησης, εξυπηρετούν όχι τις ανάγκες του κοινού για ενημέρωση και πληροφόρηση αλλά τις ανάγκες των παραεξουσιαστικών οικονομικών κέντρων για χειραγώγηση και πλύση εγκεφάλου. Υπάρχει η τεράστια δυνατότητα μετάδοσης της καυτής live(σε πραγματικό χρόνο) είδησης(επίτευγμα του ανθρώπου)….που ΝΤΥΝΕΤΑΙ με το χειραγωγημένο σχολιασμό, ταυτισμένο με τα οικονομικά συμφέροντα του ιδιοκτήτη του μέσου ή με τα συμφέροντα του καρτέλ της ενημέρωσης και τις ενδεχόμενες πιέσεις που δέχεται η εκάστοτε πολιτική εξουσία(μιλάμε δηλαδή για παρεκτροπή του πολιτεύματος). Ο σύγχρονος ακροατής, αναγνώστης και θεατής καταλαβαίνει αμέσως τη στημένη παραπληροφόρηση. Στην προσπάθειά του ο δημοσιογράφος να τη φέρει στους υποψιασμένους πολίτες, μετατρέπεται σε επαγγελματία της «εντυπωσιακής» διαστρέβλωσης. Όταν χρειάζεται αρκετός χρόνος, μπορεί χρόνια, για να αποδειχτεί του λόγου το αναληθές(και μέχρι τότε ποιος ζει, ποιος πεθαίνει), ο δημοσιογράφος δεν παίρνει προφυλάξεις, δε χάνει το χρόνο του σε επαληθεύσεις και δεν σκοτίζεται για διασταύρωση. Αν αποδειχτεί ότι δεν είπε την αλήθεια θα ζητήσει ένα συγνώμη, θα πληρώσει το αφεντικό το πρόστιμο και στο κάτω κάτω μπορεί και να διαψεύσει το αναληθές ρεπορτάζ. Αποτέλεσμα:η μέχρι ναυτίας υπερβολή και αυτοδιάψευση των δημοσιογράφων (βλ. Ρεγκούζας) έχει ήδη σπείρει την αμφιβολία στο κοινό(και αυτή η είδηση θα διαψευστεί, όπως όλες οι άλλες!) που δεν πείθετε πλέον από τους συνεχείς ρητορικούς παραλογισμούς και ακροβατισμούς των παραληρούντων οργάνων της «ειδησεογραφικής τάξης».

Το πρόβλημα της αναξιοπιστίας των δημοσιογράφων ξεκίνησε όταν η τηλεόραση πήρε το πάνω χέρι στην πληροφόρηση και τα υπόλοιπα μέσα υπέκυψαν στους γοητευτικούς μηχανισμούς του γυαλιού. Τα κλασικά μέσα ανταγωνίζονταν ποιο θα προσεγγίσει περισσότερο τη «μαγεία» της τηλεόρασης που στηρίζεται σε εφτά άξονες που συχνά παραβιάζουν την ατομική αξιοπρέπεια:

α. θέαμα,

β. πρόκληση συγκίνησης,

γ. δήθεν ρητορικό πάθος ή ρητορική οργή,

δ. σκηνοθετημένη δραματοποίηση με αντίστοιχο σενάριο,

ε. συντομία λόγου(δεν χρειάζονται λόγια όταν τα η εικόνα των γεγονότων προκαλεί σοκ. Χρειάζονται υπερβολές για να καλύψουν το κενό του λόγου) ,

στ. light διασκέδαση(ακόμα και η έννοια του θανάτου έχει υποβαθμιστεί με «θριαμβικά»στοιχεία ρωμαϊκής αρένας) και

ζ. τηλεπαρουσιάσιμη «μυθοπλασία» του γεγονότος….προτιμότερον σε δόσεις(συνέχειες):μόνο ό,τι έχει εικόνα γίνεται είδηση(αν αυτή η εικόνα έχει βία, σεξ, αίμα, προηγείται).

Οδηγήθηκε η TV στη βιομηχανική παραγωγή (κατασκευή) ειδήσεων με τριτοκλασσάτα χολιγουντιανά χαρακτηριστικά. Η είδηση έγινε περιπετειώδης ταινία με αγωνία, διασκέδαση, σασπένς και παροξυσμό. Μια «καλλιτεχνική» εξαπάτηση. Τα δελτία ειδήσεων είναι η μεγαλύτερη βιομηχανία στην Ελλάδα γιατί εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος των νταβατζήδων. Ταιριάζουν απόλυτα εδώ οι στίχοι του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούτ Νταρβίς:

«Μη δεν υπήρχε για μας χρέος ψηλότερο

παρά τάφους ν΄ανοίγουμε νέους,

καινούργιες λέξεις να γυρεύουμε

για νέους επικήδειους;

Πόσο μικρά είναι τούτα τα λουλούδια,

ω! πόσο βαθύ όλο τούτο το αίμα!».

Έτσι όμως η γραπτή δημοσιογραφία ηττήθηκε και η τηλεοπτική από «δημοκρατία στην πράξη» μετατράπηκε σε ένα διεστραμμένο αναξιόπιστο-αυταρχικό καθεστώς «που κάνει τη δουλειά του», δηλαδή δεν επιτρέπεται καμία κριτική στις θεωρητικές βάσεις της χούντας των καναλιών. Μόνα τους τα κανάλια αποφάσισαν ότι τα πάντα(αρκεί να μην θίγονται τα συμφέροντα του καρτέλ της ενημέρωσης) πρέπει να υφίστανται επιθετικά, τον ανακριτικό φακό της κάμερας, άσχετα με τις τρομακτικές παρενέργειες και τις παράπλευρες απώλειες που προκαλεί αυτή η φασιστική νοοτροπία. Μέθυσε και ζαλίστηκε το καρτέλ από αυτή την παρεκτροπή που είναι αντίθετη με την έννοια της δημοκρατίας και της νόμιμης διαφάνειας. Το καρτέλ ποτέ δεν είδε τη διαφάνεια ως δημοκρατική αρχή αλλά μόνο ως αρχή χειραγώγησης των εξελίξεων και «παιχνιδάκι» για την άπληστη επέκταση των παράνομων συμφερόντων τους. Ποδοσφαιροποίησαν το αγαθό της ενημέρωσης(μηδενική ανάλυση, πολλές φήμες, υποστηρικτικά ψεύδη και εικόνα έστω και παράνομη) γιατί εκτός από την απληστία για κέρδη του ιδιοκτήτη, παράλληλα εμφανίστηκε και η βουλιμία των κεντρικών στούντιο που υποχρεώνει τους ρεπόρτερ σε συνεχή ροή ειδήσεων. Παρακολουθούν τα υπόλοιπα ΜΜΕ, οπότε το ειδησεογραφικό σύστημα, αναγκαστικά ανακυκλώνει τη φημολογία, τις χωρίς ουσία δηλώσεις των εμπλεκομένων ή των «ειδημόνων» και τα γεγονότα που «δεν χρειάζονται επαλήθευση». Αρκεί να λειτουργεί το κούφιο σύστημα, να δουλεύουν τα ψώνια της τηλεόρασης, χωρίς να χρειάζεται να ενημερώνουν, ιδίως αν ο παρουσιαστής είναι σταρ. Σε πολλές περιπτώσεις αν κλείσετε τον ήχο της τηλεόρασης, άνετα μπορείτε να συμπληρώσετε τα σχόλια του ωτο-κιού, ανάλογα με την τηλεπερσόνα που κόπτεται εκείνη τη στιγμή για την αντικειμενικότητα της ενημέρωσης, ενώ στην πραγματικότητα περιφρουρεί τα συμφέροντα της γιγάντιας οικονομικής εξουσίας που υπηρετεί. Ο τηλεστάρ είναι δημοσιογράφος με οικονομική στολή παραλλαγής, συνένοχος στις βρωμιές που εξυπηρετεί η ελεύθερη παραπληροφόρηση που συμφέρει την απληστία των πανίσχυρων οικονομικών κέντρων. Εμείς δεν μαθαίνουμε ποτέ αυτές τις πανίσχυρες βρωμιές(ίσως μόνο αν τα χαλάσουν στη μοιρασιά, κάτι ν’ ακουστεί) και δεν έχουμε καμιά δικαιοδοσία να τις κρίνουμε και να τις ερευνήσουμε, τουλάχιστον έτσι νομίζουν......

απόψε αυτοσχεδιάσαμε