
Τότε μια προφανή υπόθεση κατασκοπίας το ΠΑΣΟΚ προσπάθησε να την εκμεταλλευτεί ως ελληνικό Γουότεργκεϊτ και η κυβέρνηση να τη διευθετήσει σαν τεχνική βλάβη του τύπου «μπλέξαν οι γραμμές μας». Τώρα τι ακριβώς συμβαίνει;
Υπάρχει ο βασικός γαργαλιστικός μύθος της υπόθεσης: Κυβερνητικός αξιωματούχος περιπλέκεται ερωτικώς με συνεργάτιδά του. Η χαρά των «παραθυράτων». Αυτό είναι μόνο; Η περιπλεκόμενη υποδαυλίζει τη λίμπιντο του ευτραφούς παρτενέρ της για μια θέση αρχαιολόγου και όταν δεν την εξασφαλίζει μαγνητοσκοπεί τον εαυτό της -35 ετών γυναίκα- και επιδιώκει να τον ρίξει βορά στα θηρία της τηλεθέασης;
Κάτι σ’ αυτή την υπόθεση δεν είναι όπως φαίνεται. Δεν είναι ούτε καν όπως δεν φαίνεται. Μόνο η επιθυμία του διορισμού καθοδηγεί την πέτρα του σκανδάλου; Μόνο το πάθος της εκδίκησης την παροτρύνει να εξευτελίσει και να εξευτελιστεί; Μόνο ένα κύκλωμα ερασιτεχνών έδρασε με βιντεοσκοπήσεις, μοντάζ και διακίνηση του υλικού;
Δύσκολα το αποδέχεται κάνεις για μια γυναίκα που υποτίθεται ότι προσφέρει -εν ψυχρώ- το κορμί της για μια θέση στο Δημόσιο και για δυο τρεις Αγιάννηδες της νομικής πιάτσας.
Εκτός από τα τηλέφωνα-σκιές, μπορεί να έχουμε και κάμερες-σκιές; Μπορεί κάποιοι συστηματικά να ακούνε ή να παρακολουθούν σε ζωντανή μετάδοση δραστηριότητες πέριξ του Μεγάρου Μαξίμου και των δορυφόρων του; Μήπως εν προκειμένω η μοιραία γυναίκα και ό,τι την περιβάλλει είναι απλώς επιτήδειο δημιούργημα άλλων επιδιώξεων;
Επιστρέφουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Είναι η υπόθεση Ζαχόπουλου παραλλαγή της υπόθεσης των υποκλοπών; Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, όπως έλεγε ο Αμερικανός γελοιογράφος Τζέιμς Θάρμπερ: «Είναι καλύτερα να ξέρεις τις ερωτήσεις, παρά τις απαντήσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου