Η πολυτιµότητα του ευτελούς.

Στη µυστική Ελλάδα γνώρισα έναν συµποσιαστή πάντα αργοπορηµένο επειδή το σούρουπο φρόντιζε τον τάφο του πατέρα του που, σύµφωνα µε το προσδόκιµο ηλικίας, θα πέθαινε είκοσι χρόνια µετά. Το ανθρωπάκι που οργανώνει την αιωνιότητά του είναι ο πρόδροµος του µακρινού Φαραώ.Οι πυραµίδες, τα ντολµέν, το Σινικό Τείχος, οι καθεδρικοί ναοί, τα χειµερινά ανάκτορα, οι αψίδες του θριάµβου, οι φρουροί της Αθανασίας δηλαδή, χαλκεύονται µε το ίδιο υλικό που οικοδοµείται ο θάνατος: την Ακαµψία, που υπόσχεται στους εφήµερους το νυν και αεί.

Η ακαµψία, το πρόσωπο της µωρίας, το κέλυφος της γελοιότητας, ο πρώτος στόχος των σατιριστών, άξια για τα σφυρίγµατα του εξώστη, αστεία όσο και η κυρία του Πικάσο.Αλλά ευτυχώς µακριά από τα µνηµεία της µαταιοδοξίας ταξιδεύει η τέχνη του πρόσκαιρου, της φθοράς και της φυγής. Ένα κέντηµα µε χρυσοκλωστή κάποτε, ένα γκράφιτι στα Εξάρχεια σήµερα, το τουρµπάνι ενός Ταλιµπάν, µια καρτ ποστάλ που πετάει από το Λος Άντζελες στον Βόλο, ένα σκίτσο του Ζερβού ή του Κυριακάκη........Γαλέρα