Από τα «φρουτάκια» του 2002 στο «ροζ» dvd του 2008. Oμοιότητες και διαφορές.

Ανακαλώ αυτές τις ημέρες στη μνήμη μου ορισμένα γεγονότα του 2002. Τότε που την πολιτική ζωή συντάραξε το πολιτικό σκάνδαλο με τα «φρουτάκια». Οι πρωταγωνιστές τότε ήταν σχεδόν οι ίδιοι άνθρωποι με εκείνους που μονοπωλούν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σήμερα. Μόνο το σενάριο αλλάζει. Το έργο παραμένει το ίδιο. Θυμηθείτε: Το 2002 όλοι επί δύο μήνες με αφορμή το σκάνδαλο με τα «φρουτάκια» ψάχναμε να βρούμε αν υπάρχει σχέδιο αποσταθεροποίησης. Στην πραγματικότητα ορισμένα συμφέροντα βρήκαν την αφορμή να ξεκαθαρίσουν τους μεταξύ τους λογαριασμούς αλλά και να πιέσουν την κυβέρνηση Σημίτη. Σήμερα το αντίστοιχο «όχημα» λέγεται «Ζαχόπουλος», τότε ονομαζόταν «Χρυσανθακόπουλος» και «Πασχαλίδης». Το σενάριο είχε και ολίγη τοπική διαπλοκή (Νικολετάτος στην Πάτρα, Τεκτερίδης στα Γιαννιτσά, τοπικοί μιντιάρχες αμφότεροι) και βεβαίως άφθονη φημολογία. Φημολογία που στο τέλος παραλίγο να πλήξει και τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο. Εκείνοι που του επιτέθηκαν τότε είναι πρωταγωνιστές και σήμερα.

……………………………….

Το συμπέρασμα είναι απλό: κάθε δύο ή τρία χρόνια οι πρωταγωνιστές που κινούνται στο παρασκήνιο που δημόσιου βίου εκμεταλλεύονται μία αφορμή για να ξεκαθαρίσουν λογαριασμούς. Το παλαιό σύστημα βγάζει τα μάτια του μόνο του, μοιράζει κόστος στην κυβέρνηση και μετά ησυχάζει. Ακολουθεί δηλαδή ένα μοντέλο καπιταλισμού που ο Αλαν Γκρίνσπαν ονομάζει «δημιουργική καταστροφή», διά της οποίας επέρχεται η ανανέωση. Στο παρελθόν αυτό το παιχνίδι είχε αποτέλεσμα καθώς οι πρωταγωνιστές ήταν και παντοδύναμοι και άφθαρτοι. Αναρωτιέμαι: όποιος μπαίνει τώρα στην αρένα έχει την αυταπάτη ότι μπορεί να βγει από αυτήν χωρίς αμυχές; Είναι νομίζω δύσκολο. Ο βούρκος από μια μπανιέρα που έχει υπερχειλίσει είναι επικίνδυνος για όλους. Ο κόσμος, και αυτή είναι η μόνη διαφορά τού 2002, μας αξιολογεί όλους αυστηρά.

Μανόλης Κοττάκης, Ελεύθερος Τύπος