Το 1996 εργαζόμουν στην «Καθημερινή» όταν ενας σοσιαλδημοκράτης βουλευτής μού έδωσε ένα εγγραφο της ΣΤΑΖΙ, σύμφωνα με το οποίο στη δεκαετία του ’80 το 2% του τζίρου της ανατολικογερμανικής RFT έπρεπε να διανέμεται μέσω της ΙΝΤΡΑΚΟΜ στα ελληνικά πολιτικά κόμματα. Ηταν οι αποκλειστικοί προμηθευτές του ΟΤΕ. Η «Ζήμενς» τεχνολογικά δεν έχει καμία σχέση με την εταιρεία της ανατολικής Γερμανίας. Και όμως πολλές από τις καταθέσεις των μελών του παράνομου δικτύου των «μαύρων ταμείων» της Siemens διαβάζονται σαν τις αναφορές του περίφημου δόκτωρα Βίνκλερ (συνδέσμου της ανατολικογερμανικής εταιρείας με την ελληνική αγορά). Ο «κόσμος του ’96» αποδείχθηκε πιο «ανθεκτικός» από εκείνους που τον πολεμούσαν.
Γιατί όμως; Μήπως γιατί οι «πελάτες» είναι οι ίδιοι στη νοοτροπία τους; Μήπως δηλαδή, παρά τις αλλαγές στον ΟΤΕ και το κράτος, το 2% παρέμεινε ζωτική «ανάγκη» για το πολιτικό προσωπικό και τους διεφθαρμένους κρατικούς λειτουργούς; Ακόμα και τα πρόσωπα εκείνων που εισέπρατταν, με εξαίρεση τους «πεθαμένους», παρέμειναν τα ίδια.
Υπάρχουν όμως και λόγοι που εχουν σχέση με την ίδια τη γερμανική εταιρεία και τις δομές της. Ο όμιλος που ίδρυσε ο Χάινριχ φον Ζήμενς για να παράγει τηλεγράφους καθόριζε μονοπωλιακά επί πολλά χρόνια τις τιμές του, συμφωνώντας στην ουσία τα περιθώρια κέρδους του με τους κρατικούς πελάτες του. Αυτό τελείωσε πριν από 20 χρόνια, αλλά η «Ζήμενς» δέν αλλαξε τις δομές της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου