170 εκατ. € ρούφηξε το Μέγαρο του Λαμπράκη(με ή χωρίς εκβιασμούς;).

Το Μέγαρο Μουσικής δεν είναι μόνο το γνωστό πολιτιστικό κέ­ντρο. Είναι και ο μόνιμος ευνοούμενος όλων των υπουργών Πολιτισμού και ο οργανισμός που απολαμβά­νει το μεγαλύτερο κομμάτι της «πίτας» από τους προϋπολογισμούς του υπουργείου. Γι' αυτό και δεσπόζει με τερά­στια ποσά σε όλες τις λίστες του, για τις οποίες αποκλειστικός υπεύθυνος ήταν ο πρώ­ην γενικός γραμματέας κ. Χρήστος Ζαχόπουλος. Συνολικά το ποσό που έχει δο­θεί, ως «δώρο», στο Μέγαρο Μουσικής τα τελευταία χρό­νια, μετά την άνοδο της Ν.Δ. στην εξουσία, ξεπερνά τα 170 εκατ. ευρώ.

Σχεδόν 60 δισ. Παλιές καλές δραχμούλες σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια, για να μην ξεχνιόμαστε. Όταν το 2004 ο πρωθυπουργός της χώρας και υπουργός Πολιτισμού κ. Κώστας Καραμανλής δήλωνε ότι μέλημα του ήταν να πατάξει τη διαφθορά και να βάλει τέρμα «στους νταβατζήδες», όλοι είχαν στο μυα­λό τους συγκεκριμένα πρό­σωπα και πράγματα.

Ακολουθώντας το παρά­δειγμα του υπουργού του, ο τότε υφυπουργός του ΥΠΠΟ κ. Πέτρος Τατούλης προέβη στην ιστορική δήλωση στην πρώτη του παρουσία στο Μέ­γαρο Μουσικής Αθηνών ότι «το Μέγαρο ανήκει στον λαό», θέλοντας να δείξει την απέ­χθεια του στην κρατικοδίαιτη πολιτική του υπουργείου του.

Έφτασαν, όμως, μια σειρά από συνεντεύξεις σε γνωστά έντυπα του κ. Χρήστου Λα­μπράκη (και το γνωστό εξώφυλλο με το πούρο) για να δε­χτεί κι αυτός εκείνο που ξέρουν όλοι: ότι το Μέγαρο ανή κει μόνο σ’ εκείνον. Και να συναινέσει ώστε να προστεθούν και άλλα μηδενικά στα ποσά που ενέκρινε το υπουργείο για το Μέγαρο Μουσικής. Ίσως, μάλιστα, ο κ. Τατούλης να μην μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, έχοντας δεμένα τα χέρια όσον αφορά στα οικονομικά: την οικονομική διαχεί­ριση και την επίβλεψη των με­γάλων πακέτων και προϋπο­λογισμών είχε ο κ. Ζαχόπουλος, ο oποίος φρόντιζε να έχει την καλύτερη σχέση με τους παροικούντες τη Βασιλίσσης Σοφίας.

Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο για την προηγούμενη χρονιά ο «χρυσός κωδικός του Μεγάρου («2524») στον προϋπολογισμό του κράτους κατά­φερε να προσθέσει άλλα 15 εκατ. ευρώ στον λογαριασμό του γνωστού πολιτι­στικού οργανισμού (δεν περιλαμβάνονται τα ποσά του ειδι­κού λογαρια­σμού με πλήθος αφιερωμάτων και έξτρα εκ­δηλώσεων).

Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα άλλα 45 από τα προη­γούμενα έτη αλλά και τα 110 εκατ. ευρώ για τις κτιριακές επεκτάσεις του Μεγάρου Μουσικής στην Αθήνα (δίπλα ακριβώς στο παλιό), τότε μι­λάμε για το ασύλληπτο ποσό των 170 εκατ. ευρώ από την κρατική «πίτα» - την ίδια στιγμή, μάλιστα, που άλλοι οργα­νισμοί παραμένουν χωρίς στέγη (βλέπε Μουσείο Σύγχρονης Tέχνnς) ή μένουν εκτός ειδικού ή τακτικού προϋπολο­γισμού.

Εκτός όμως από τα χρηματι­κά ποσά, αυτό που προκαλεί έκπληξη είναι το ειδικό νομι­κό καθεστώς του Μεγάρου το οποίο διευκολύνει κάθε είδους λογιστική παρατυπία. Γιατί σε αντίθεση με άλλους οργανισμούς κοινής ωφέλειας οι οποίοι επιδοτούνται και ως τέτοιοι (όπως π.χ. η Εθνι­κή Πινακοθήκη), το Μέγαρο Μουσικής δεν ακολουθεί τον νόμο περί ΔΕΚΟ και χαρα­κτηρίζεται Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου. Τούτο ση­μαίνει ότι διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα αλλά δεν υπό­κειται σε δημόσιο έλεγχο.

Έτσι, ενεργεί και εξαρτάται αποκλειστικά από τη βούληση του εκάστοτε υπουργού (ή στην περίπτωση του υπουργείου Πολιτισμού, του μέχρι πρότινος γενικού γραμματέα κ. Ζαχόπουλου), ο οποίoς αποφασίζει πότε και αν πρέπει να ελεγχθούν τα οικονομικά του. Αυτό επίσης σημαίνει ότι ο ίδιος αποφασίζει για τις διαδικασίες που αφορούν στα έργα του Μεγάρου και στους διαγωνισμούς, όπως απευθείας αναθέσεις αλλά και προμήθειες ή σχετικές συμβάσεις.

Με λίγα λόγια, υπεύθυνος για τη διαχείριση του Μεγάρου (και τον έλεγχό του) ήταν ο κ. Ζαχόπουλος, καθώς σε αυτόν είχαν εκχωρηθεί οι γνωστές επιπλέον αρμοδιότητες. Άλλωστε, ακόμη και το Δ.Σ. του Μεγάρου είναι γνωστό ότι ελέγχεται από το ΥΠΠΟ ή από την ενός ανδρός αρχή. Μένει, απλώς, να δούμε τι θα αποφασίσει γι' αυτό ο νυν υπουργός Πολιτισμού.

Ήδη έχει προαναγγείλει αλλαγές όσον αφορά στον διαχειριστικό έλεγχο αλλά και στην κατανομή των ποσών που θα δίνονται για τις επιχορηγήσεις των συλλόγων και των ομίλων.

από το "Πρώτο Θέμα"