Το ζοφερό κλίμα, οι… γάτες και το δημοσιογραφικό επάγγελμα.

Ο καλός δημοσιογράφος, έλεγε ο αείμνηστος Αθανάσιος Κανελλόπουλος, είναι αυτός που ξέρει «να παρατηρεί τη γάτα που κοιμάται και να ειδοποιεί έγκαιρα, όταν ξυπνήσει προς τα πού θα πετάξει». Τόσο απλός, σχεδόν απλοϊκός, μα και τόσο σοφός, ο παλιός αυτός ορισμός, όμως με μια προϋπόθεση: Oτι ο καλός δημοσιογράφος, που θέλει να διατηρήσει αλώβητη την ανεξαρτησία του, δεν θα μπει ποτέ στον πειρασμό να… αποκοιμηθεί (δηλαδή να ταυτιστεί) με τη γάτα ή πόσο μάλλον να μεταλλαχθεί σταδιακά και ο ίδιος σε «γάτα». Ο λόγος και πάλι για την υπόθεση Ζαχόπουλου, η οποία, δυστυχώς, απέδειξε ότι το δημοσιογραφικό μας επάγγελμα έχει πια γεμίσει από «γάτες» κάθε λογής και κάθε μορφής. Κορυφαίο, αλλά όχι μοναδικό και… μοναχικό το παράδειγμα του εμφυλίου κορυφής που ξέσπασε στην εφημερίδα «Πρώτο Θέμα», με αφορμή την εικαζόμενη (βασίμως ή μη βασίμως) εμπλοκή του Θέμου Αναστασιάδη και την εξ αντιδιαστολής ορμώμενη (θεμιτή ή μη θεμιτή) οργισμένη αντίδραση του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου. Και ο περιπτεράς όπως και ο καφετζής μάς ρωτάει: «Ρε μεγάλε, τι έγινε, το έδωσε το dvd;». Τι να απαντήσεις; Αλλά, αυτός επιμένει: «Για να τα πάρει;» Τι να ξέρεις και τι να πεις; Δεν υπήρξε, όμως, πιο ζοφερό, πιο δηλητηριασμένο κλίμα εναντίον των δημοσιογράφων στην Ελλάδα από αυτό που βιώνουμε σήμερα. Το χειρότερο από όλα, βέβαια, είναι ότι τη νύφη την πληρώνουν αφενός μεν οι δημοσιογράφοι μιας μεγάλης εφημερίδας που ό,τι άποψη και να έχουν σχηματίσει -καλώς ή κακώς- για την όλη υπόθεση σαφώς και δεν μπορούν να ταυτίζονται με εκδότες – επιχειρηματίες, αφετέρου δε όλοι εμείς οι δημοσιογράφοι των άλλων μέσων, που καλούμαστε να σηκώσουμε το «σταυρό» της δοκιμασίας ενός ολόκληρου κλάδου εργαζομένων στα ΜΜΕ και τον Τύπο, που επίσης δεν μπορεί να ταυτίζεται με τις διάφορες «γάτες» που… κοσμούν το σινάφι μας. Χωρίς αμφιβολία, ζούμε σήμερα με τον πλέον δραματικό και επώδυνο τρόπο τις βαθιές παρενέργειες μιας ολόκληρης πορείας του δημοσιογραφικού επαγγέλματος, κυρίως κατά την τελευταία δεκαετία, όπου η συνάφειά του με τους αρμούς της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας και ο βαθμός εμπορευματοποίησης του έντυπου και ηλεκτρονικού λόγου έφθασαν στο απροχώρητο. Διερωτάται κανείς: Ποια σχέση μπορεί να έχει ο εργαζόμενος δημοσιογράφος των 800, των 1.000, άντε και μερικών ακόμη χιλιάδων ευρώ, με τον… εκατομμυριούχο (ή μήπως δεν ξέρει τι έχει πια;) δημοσιογράφο – επιχειρηματία ή δημοσιογράφο – εκδότη; Αλλά, θα πει κανείς, καλά να πάθουμε. Ας είναι καλά και το επαγγελματικό… επιστημονικό… συνδικαλιστικό (ούτε και αυτό ξέρει τι ακριβώς είναι) σωματείο μας, που αμήχανα παρακολουθεί τις εξελίξεις. Κι ας λουστούμε τώρα, όλοι εμείς οι ανησυχούντες (μηδέ εξαιρουμένου και του υπογράφοντος), τα επέκεινα της αδιαφορίας μας. Καταλαβαίνετε…

Γιάννης Προβής (Ελεύθερος Τύπος)